"Czasami ludzie się nie odzywają dlatego, że nie mają nic do powiedzenia, a czasem dlatego, że mają aż nazbyt wiele." ~ Dan Wells
A kiedy tak bardzo chcę do Ciebie napisać tego cholernego maila, czytam... Twoją ostatnią wiadomość. Czytam jak piszesz mi, że poznałeś kogoś. Czytam, że udało Ci się znaleźć substytut mnie. Czytam. Raz po raz. Wbijam sobie szpilka po szpilce.
Boli. Kurwa, jak to boli.
Cześć,
co słychać?
Czasami mam wrażenie, że minęła dopiero chwila. Że za chwilę napiszesz. Że nie ma możliwości na życie "bez Ciebie".
A potem przypominam sobie każde słowo, które czułam jak powoli wlewasz w mój krwiobieg. Kiedy pieszesz, że znalezienie substytutu mnie poszło tak gładko. Słyszę to bezdźwięczne "spie**alaj". Odbija się od ściany do ściany...
Próbuję Cię zapomnieć. Codziennie. Codziennie próbuję Cię zapomnieć. Mógłbyś po prostu wyjść z mojej głowy? Po prostu wyjdź.
Ciągle się na tym łapię: wchodzę na GG i chcę Ci o czymś napisać. Albo włączam pocztę i przeglądając maile, czekam na TEN od Ciebie. Ale nie ma żadnej wiadomości. Jest cisza.
Mogłabym do Ciebie napisać. Już tyle razy otwierałam maila... Już tyle razy otwierałam okienko na GG. Tyle razy... Tyle słów już napisałam... A potem zamiast wysłać... kasowałam wiadomość.
Nie, nie tęsknię. Tak cholernie kurwa nie tęsknię.
Od dłuższego czasu zastanawiam się i nie daje mi to spokoju:
Masz jeszcze filiżankę? Czy jest tak roztrzaskana jak nasza znajomość?