(re)toryczna

"There's a big black hole where my heart used to be. And I tried my best to fill it up with things I don't need."

- Griff, Black Hole

I czasami są takie wieczory jak ten. Kiedy chciałabym żebyś oddał mi to coś, co tworzy tą czarną dziurę. Po prostu oddał. Nic więcej. 

Czy to nie idiotyzm pisać te posty? Zapisywać je. Analizować. Powracać.

Lubię powracać do Twoich słów. Czytam je i się rozpadam. A potem zbieram i idę dalej. I tak w kółko. Chciałabym wiedzieć, że też tęsknisz. Że to wszystko, co tam zapisaliśmy miało jakiekolwiek znaczenie. Dziś mam wrażenie, że to wszystko było bez sensu. Że ja byłam po prostu zwykłym przerywnikiem. 

Pobiegłeś dalej. Beze mnie. Raz czuję się winna, a raz cholernie zła. Dziś czuję się smutna. 

Nie wiem, czy potrafię zliczyć, ile razy byłam o krok od wypadku. Pierwszy raz był zaraz po tym jak przestałeś się do mnie odzywać, a ja wracałam od doradcy kredytowego. Te trzy godziny w jej biurze... Mnie roztrzaskały. Włączyło się miliony trybików, w których kalkulowałam, rozrysowywałam w myślach każdy z możliwych scenariuszy i dochodziłam do wniosku, że... Nie da się mieć ciastka i zjeść  ciastko. I z każdą mijającą sekundą widziałam, jak plany budowy oddalają się ode mnie na za rok, dwa, dziesięć lat... A potem wciskałam z całych sił hamulec, bo praktycznie jechałam na czołowe z autem, które wyjechało mi z mało widocznej uliczki. 

Nie, nie miałeś racji. Nie zaczęliśmy się budować. Ale przecież wiesz o tym lepiej, bo studiowałeś moją tablicę na Facebooku. 

"A rytm dobowy mam synkopowany od... października jakoś."

- Lordofon

Ostatnio stałam się zadaniowcem. Od celu do celu. Od planu do planu. Od dnia do dnia. Staram się zapełniać każdy swój wolny czas, żeby nie musieć za dużo myśleć. 

A potem?

Tęsknię. Chciałabym Ci o tym wszystkim opowiedzieć, ale kiedy próbuję wystukać do Ciebie wiadomość, w głowie słyszę głos: "Nie rób tego, to znowu cię zaboli" i... Nie piszę.

Czy można kogoś zapomnieć w rok? Czy wystarczy, by upłynął czas? Powiedz. 

"Może kiedyś opowiem Ci to wszystko. Usiądziemy w przytulnej kawiarni, przy kawie, a ja już bez żadnych emocji, ale z sentymentem powiem, jak było naprawdę.

Opowiem Ci, jak radziłam sobie z każdym dniem i każdym wieczorem. Jak przetrwałam każdą noc i jakim sposobem nie zrobiłam sobie żadnej krzywdy.

Opowiem Ci, jak tamowałam łzy płynące z moich oczu i jak rozładowywałam emocje, których było mnóstwo. Zdradzę Ci, jakim sposobem przetrwałam ból odejścia i jak dokonałam tego, że normalnie funkcjonuję. Tak... Kiedyś postaram się streścić Ci te kilka lat tęsknoty, które tak mocno mnie wyniszczyły."

Autor Nieznany

Stan faktyczny był daleki od prawdy. Nigdy mnie nie zapytałeś, co dokładnie miałam na myśli, mówiąc, że nic od Ciebie nie oczekuję.

A ja po prostu nie oczekiwałam prezentów, rozwodu, spotkania, smsów, rozmów przez telefon. Nie chciałam planów ani tych bliższych, ani dalszych. Bo bałam się, że jedyne, co nas czeka to rozczarowanie. 

Dlatego chciałam Ciebie i to, co po prostu przynosił dzień. A nie oczekiwania. 

Zabraleś mi to. I wiesz? To tak cholernie ku... boli.